Ævintýraferð á Raisu

Ég fór í fyrstu löngu siglinguna á Raisu um helgina. Frá Vasa til Molpe, um það bil einn og hálfurklukkutími. Það var talsverður blástur en megnið af leiðinni var ég á lensinu. Það var ekki mikil umferð. Var samt hissa að mæta smábátum... eins og Raisa sé einhvert tröll... á leið til lands frá eyjunum í skerjagarðinum. Sumir með tvo þrjá krakka um borð. Bátarnir gengu ekkert og gaf yfir þá. Ég fór einn á Raisu með nýja siglingakortið. Hef aldrei farið þessa ferð áður og svolítið erfitt á átta sig á eyjunum og skerjunum. Var ekki beint að reikna út siglingaleiðina fór þetta meira eftir auganu og reynslunni. hélt mig þó nær eyjunum og svolítið í meira vari en kortið mælir með. Það var minni vindur þar. Þurfti því að vera vakandi fyrir merktum og ómerktum steinum og skerjum. Allt gekk eins og í sögu þangað til ég átti um tvöhundruð metra eftir að höfninni í Molpa... þá varð Raisa bensínlaus. Fyrst hélt ég að mótorinn hefði bara drepið á sér, en sannleikurinn kom fljótt í ljós. BENSÍNLAUS. Ég hafði sem sagt misreiknað eyðsluna. Ég var auðvita með fullan tank þegar ég lagði af stað. Sá tankur er bara of lítill. Fer í dag og kaupi stærri bensíntank. Hvernig komst ég í land? Það eru ekki árar í Raisu. Vindurinn var mikill og stóð beint á landið... sem betur fer... Raisa rak beint að bryggjunni. Ég var með veiðistöngina um borð og kastaði bara á nokkra abbora með Raisa rak.